Westcoast South Island

Beste allemaal,

We zijn inmiddels al weer een heel eind verder in onze reis en het einde komt zelfs al dichtbij. Na onze nacht in Westport, zijn we 's morgens heel vroeg, kwart voor 7!, richting Greymouth gereden. Waarom zo vroeg vragen jullie je af? De eerste stop was namelijk bij punakaiki hier zijn de zogenaamde pancake rocks te vinden en daar is ook een blowhole. Een blowhole is een gat in een rots waaruit zeewater opspuit! Dit doen deze gaten met name goed bij hoogwater en dat was al om kwart over 8 's morgens, vandaar ons vroege vertrek. De blowhole was indrukwekkend de zee/oceaan was deze ochtend gelukkig erg krachtig en daardoor was de blowhole op volle kracht een prachtig gezicht. Ook de pancake rocks zijn erg bijzonder. Zij danken hun naam aan het feit dat zij eruit zien als een stapel pannenkoeken. Een grappig gezicht en misschien leuk om eens te googelen. Na dit uitstapje hebben we nog een korte wandeling gemaakt in de omgeving waar we op zogenaamde kathedralen stuitten. Deze kathedralen zijn hoge uitsnijdingen uit de rotsen die de oceaan in de loop der jaren gevormd heeft. Helaas waren deze door het hoge water juist slecht begaanbaar, maar ja je kan niet altijd zes gooien.

Door ons vroege vertrek uit Westport waren we lekker vroeg in Greymouth en hadden we daarom tijd om daar nog iets leuks te doen. Gelukkig staat in Greymouth de brouwerij van Monteith's, een biermerken uit Nieuw-Zeeland. We hebben daar een ontzettend leuke rondleiding gehad en kregen bij de rondleiding 4 biertjes om te proberen. Uiteraard vonden we dat nog niet genoeg en hebben we ook de tester gedronken. Hierop zaten 6 van Monteith's beste biertjes, samengesteld op smaak door de meesterbrouwer. Een leuke ervaring en licht aangeschoten verlieten we de brouwerij om lopend!! Onze weg terug te vinden naar de camping. O ja bijna vergeten, Monteith's komt binnenkort naar Nederland! Dankzij Heineken is het de bedoeling dat dit lekker biertje voor de zomer ook in Nederland verkrijgbaar is. We raden iedereen aan om, als ze er zijn, the ginger beer, crushed Apple cider, summer ale en golden lager te proberen echt heerlijk!!

Na een heerlijke nacht in de zoveelste top Top10 accommodatie, aan zee deze keer, zijn we onderweg gegaan naar wat een van de hoogtepunten van onze reis moest worden. De fox glacier!! Onderweg kwamen we eerst een prachtig spiegelmeer tegen Lake Ianthe, het meer is zo rimpelloos en helder dat iedere boom die erlangs staat in het water herkenbaar is, echt ongelofelijk mooi. Daarna zijn we doorgereden naar Okarito van hier zouden we een schitterend uitzicht moeten hebben op the New Zealand Alps. Helaas kwamen hier voor het eerst, en niet voor het laatst zalmkleur alvast zeggen, in aanraking met het beruchte NZ weer. De toppen van de bergen waren namelijk volledig gehuld in wolken. Helaas maar onderweg een habitat voor kiwi's gezien dus wij op kiwi 'safari' uiteraard tevergeefs. Kiwi zijn schuw, bijna uitgestorven en daardoor zeer zeldzaam en last but not least het zijn nachtdieren, maar goed we hebben het geprobeerd. Ook dit avontuur was tevergeefs en de weergoden begonnen ons steeds meer in de steek te laten. Voorteken??

De eerste gletsjer die tegen kwamen was de Franz Josef glacier. Het was een wandeling van 1,5 uur om er te komen maar wat was het indrukwekkend. We liepen eerst door regenwoud, de fox en FJ gletsjers zijn de enige die omringd worden door regenwoud, om vervolgens door de rivierbedding, waar het smeltwater van de gletsjer doorheen loopt, naar de terminal face van de gletsjer te lopen. We mochten helaas. Niet dichterbij komen dan 500 meter dus dat was wat ver maar evengoed is het indrukwekkend om te zien. Het deerde ons verder niet want de dag erna zouden wij gaan helihiken! Of toch niet? Na de wandeling en een heerlijke lunch naast een Ferrari 458 spider, werd de reis voortgezet naar Fox glacier. Daar aangekomen eerst de camping geregeld en vervolgens naar de helihike organisatie gegaan om te kijken wat de dag erna de bedoeling was. Daar besloten om ons om te boeken naar de eerste helihike van de dag in plaats van de tweede, omdat we daarna dan alvast richting Queenstown konden rijden waar we 1 maart zouden gaan stappen met de vriendinnen van Steph. Het bericht kwam al snel dat het weer er alleen, ik citeer: "not very flashy" uitzag. Enigszins gespannen voor de helihike gingen we vervolgens naar de camping om te eten en te slapen.

Gedurende de nacht werd duidelijk dat de weergoden ons duidelijk niet goed gezind waren. Het regende constant en dat betekend automatisch bewolking en geen helihike. Dit weer bleef tot de ochtend. We zijn opgestaan en tegen beter weten in naar het hike centrum gegaan. Hier werd al snel duidelijk dat de eerste sowieso niet door zou gaan. OK dan maar wachten op een hike die wel doorgaat. Na nog twee afgelaste Hikes waren we 6 uur twaalf flesjes cola verder maar nog niks. Deze dag ging het dus helaas niet meer lukken. Na wat passen en meten in ons schema, toch besloten om het de volgende ochtend nog 1 keer te proberen de laatste keer anders zou ons plan in de soep lopen. Wel besloten we om te voet alvast de terminal face te gaan bekijken zodat we de gletsjer in ieder geval gezien hadden. Door de rustigere natuur van deze gletsjer konden we veel dichterbij komen en was dit dan ook veel indrukwekkender. De wandeling was alleen wel wat zwaarder en vooral Steph had af en toe wat helende woorden nodig. Met coachende teksten als: We zijn er echt bijna nu, stel je niet zo aan we hebben niet voor niks 50 uur in een vliegtuig gezeten en verzin er zo nog maar een paar, Werd het winnaarsinstinct in Steph getriggerd en heeft ze ondanks haar ademnood toch de gletsjer bereikt, CHAPEAU!! Na de wandeling onze camping teruggevonden waar we heerlijk de koudste nacht uit geschiedenis van het zomers kamperen hebben beleeft.

Een voordeel had deze kou wel. Het was namelijk kraakhelder geweest en de volgende morgen kon de helihike dan ook wel doorgaan!! Ik kan nu een heel verhaal schrijven, zie hierboven, maar ik kan moeilijk beschrijven hoeveel indruk het maakt om met een helikopter op een gletsjer te worden afgezet. Vervolgens een wandeling te maken op een ijslandschap met ijsgrotten, gaten van 180 meter diep, ijsstroompjes, watervallen, scheuren en weet ik veel wat nog meer. Ik zou daarom zeggen: gelukkig hebben we de foto's nog daar komt het misschien een beetje over. Ik wil wel graag Opa en oma Jellema bedanken dat ze dit bijzondere avontuur hebben mogelijk gemaakt, zoals onze Rinus zei in '88: Bedankt en we zullen het nooit, nooit vergeten!!

Na de helihike wachtte ons een pittig ritje, de langste van onze reis, naar Queenstown waar een party avond op ons wachtte. Ik kan jullie vertellen twee uur wandelen op een gletsjer met cramp-ons onder je schoenen en stokken in je handen is best wel inspannend te noemen. De rit was dan ook behoorlijk zwaar, de omgevingen waren prachtig en we hebben nog een aantal watervallen bekeken. Na iets meer dan 4 uur rijden waren we dan eindelijk in Queenstown wat een hele gezellige stad is.

Na een verfrissende douche en een snel diner begon onze stapavond met de vriendinnen van Steph en Robin en ondergetekende als testoron inbreng. Een hele gezellige avond en nacht die ondanks de vermoeidheid tot half 5 heeft geduurd.

Na een korte nacht, half 9 en half 5 liggen toch wel erg dichtbij elkaar, zijn we eerst bij daglicht Queenstown in getrokken om souvenirs te zoeken. Dit is heel aardig gelukt en ik heb zelf een shirt gekocht van een lokaal rugbyteam. Een hele gezellige morgen waarbij we heerlijke chocoladetaart hebben gegeten en veel aardige mensen hebben ontmoet.

Na ons uitbrak moment in Queenstown zijn we richting de Catlins gereden. Dit is een gebied in het uiterste zuiden van NZ. Hier hadden wij afgesproken met saffiera, Robin en Marjon. Na een lekker ritje over verharde en onverharde wegen kwamen we aan in Curio Bay. Een prachtige baai al liet het weer ons behoorlijk in de steek, lees: regen en storm. Van te voren wisten we dat er geen top10 zou zijn dus hebben we er ook vanwege het weer voor gekozen om een B&B te nemen dit bleek een heel leuke appartementje te zijn in de garage van een van de huizen daar. Een leuke plek om zo per ongeluk terecht te komen. Op het strand hebben we bovendien Hector dolphins zien zwemmen. Dit zijn de kleinste dolfijnen ter wereld en bovendien alleen nog in NZ te zien. Om 7 uur stond ons nog een verrassing te wachten er kwamen zogenaamde yellow eyed penguins aan land. Dit zijn relatief kleine penguins met, what's in à name, gele wenkbrauwen. Aangezien penguins Steph's lievelingsdieren zijn was ze heel erg blij om ze in het wild te zien. Door het spectakel, uhum, van de penguins zagen we bijna het eeuwenoude gefossiliseerde bos waar we op stonden over het hoofd, maar uiteindelijk bleef ook dat niet onopgemerkt. Na het gezamenlijke diner zijn we naar ons appartement gegaan waar we heerlijk luxe op een echt matras hebben geslapen.

Vanmorgen zijn we vroeg onderweg gegaan om de cathedral caves te gaan bekijken. Deze grotten zijn maar twee uur rond laagtij te bezoeken om dat anders de oceaan tot aan je oksels staat. Het was een indrukwekkende grot van zeker 15 meter hoog. Na dit bezoek zijn we weer afgesplitst van Marjon cs om naar otago te gaan. Onderweg nog een waterval met een onuitspreekbare naam bezocht en naar Nugget point gereden waar we zeeleeuwen hebben gezien. Uiteindelijk zijn we naar Otago gereden waar we de ouders van Kevin hebben opgezocht. De ontvangst was zeer hartelijk en na koffie met een koekje, hoe Hollands is dat? Zijn we Otago verder gaan bekijken. Een heel mooi schiereiland waar normaal gesproken meer zeeleeuwen te zien moeten zijn maar die vonden het vandaag ook te slecht weer.

Inmiddels hebben we Dunedin, wat aan Otago vastligt, bekeken en hebben we daar een pizza van een halve meter! Soldaat gemaakt. Nu zit ik om half twaalf nog een verhaaltje voor het thuisfront te typen en wordt het tijd dat ik m'n bedje op ga zoeken. We zijn de komende dagen even van de radar omdat we naar een berg gaan waar waarschijnlijk geen WiFi of iets dergelijks te vinden zal zijn. We komen zodra we weer in de bewoonde wereld zijn bij jullie terug met onze avonturen.

De groetjes en tot later,

Stephany en Jeroen