And now the end is near

Beste familie, vriendjes en vriendjes,

Het is al weer even geleden maar we zijn er nog! En we gaan nog even door, al komt het einde met rasse schreden dichterbij. Over 3 dagen gaan we de terugreis weer aanvangen. De reis zal ons, net als op de heenweg leiden van Auckland naar Sydney, dan naar Taiwan, waar we een lange tussenstop hebben van 17 uur, dan via Bangkok naar Amsterdam. We komen zaterdagochtend om 09:15 aan met vlucht CI065. Voor zover de mededelingen voor onze trouwe teletekstfans.

Maar niet getreurd we hebben ons ook de laatste week niet bepaald verveeld. We waren gebleven in Dunedin, waar het weer helaas niet meer beter is geworden, en we daarom hebben besloten om met gierende banden te vertrekken naar onze volgende bestemming. Dit is het township van mount Cook waar we ons wederom zouden gaan aansluiten bij Marjon, Saffiera en Robin. Maar eerst de reis er naar toe. Het moest de langste reis van de vakantie worden qua kilometers maar wat was het weer prachtig. We hebben de kustroute van Dunedin naar Oamaru genomen. Allereerst kwamen we op deze route de Moeraki boulders tegen. Dit is na de pancake rocks het tweede natuurverschijnsel, dat wij gezien hebben, wat nog niet door de wetenschap kan worden verklaard. Deze 'perfect' ronde stenen liggen op het strand en zijn geen gigantische toeristische trekpleister, maar het feit dat de natuur zoiets geks achter laat is toch wel heel grappig, ik zou zeggen check Google voor plaatjes van de Moeraki boulders het is de moeite waard. Na de boulders ging de route snel landinwaarts. Het volgende wat we, min of meer per ongeluk, tegen kwamen waren de elephant rocks. Zoals de naam al zegt rotsformaties die, met een beetje fantasie, op olifanten lijken. Leuk detail is echter wel dat een bekende film hier is opgenomen. The chronicles of Narnia zijn deels bij de elephant rocks opgenomen. Voor de kenners, het is het kamp van Aslan. Een leuk ongepland tussendoortje dankzij, de lonely planet een aanrader voor iedere reiziger, nog bedankt Sinterklaas. Maar het piece de resistance moest worden de Maori rock paintings. Dit was hetgeen waar we naar onderweg waren toen we de elephant rocks vonden. Nou ik kan zeggen ik ben blij dat we de elephant rocks gevonden hadden, want wat waren die Maori tekeningen een anti climax! Op basis van wat wij daar zagen zitten Maori op het verstandelijk vermogen van een kind van 2 of een gemiddelde chimpansee. Wat een waardeloos geklieder, terwijl we het meest fantastische houtsnijwerk van ze hebben gezien. Steph en ik geloven allebei dat we hier vreselijk in de maling zijn genomen en dat deze Maori rock paintings vorige week zijn gezet door de Maori peuterschool van 25 km verderop. Maar goed de foto's spreken voor zich denk ik. Maar goed we waren nog niet halverwege en vervolgde onze reis naar mt. Cook. Het volgende hoogtepunt waren de meren. Deze drie meren, Lake Ohau, Lake Pukaki en Lake Tekapo liggen aan de oostkant van de Nieuw-Zeelandse Alpen en hebben een blauw-groene kleur die wij nog nooit eerder hadden gezien. Hij past eigenlijk meer bij een tropisch paradijs dan bij een gletsjermeer maar was desalniettemin fantastisch om te zien. De kleur komt overigens van de mineralen die afgezet worden door rots en ijs aan de voet van de gletsjers die deze meren vormen. Na ongeveer 75 km langs deze prachtige meren kwamen aan bij Mt. Cook. De hoogste berg van NZ was helaas niet helemaal te zien door de wolken. Leuk weetje is trouwens dat Mt. Cook snel aan het krimpen is. onlangs hebben wetenschappers hem opnieuw opgemeten en blijkt hij 30 meter aan hoogte te hebben verloren ten opzichte van de laatste keer dat hij gemeten is. Dit is voor een groot deel veroorzaakt door de seismische activiteit van de laatste jaren in dit gebied, waar over later meer.

Aangekomen bij Mt. Cook bleek de verwachte temperatuur voor de komende nacht onder 0 te liggen! Geen weer dus om in een campertje zonder verwarming te gaan slapen. Dus besloten een kamer te gaan regelen in Mt. Cook, eerst geprobeerd in het hostel waar Saf en Robin sliepen. Helaas helemaal vol gaf de "mevrouw" bij de receptie aan, alleen 2 bedden op een slaapzaal maar ook wij hebben grenzen. Dus vervolgens bij andere hotels/hostels etc in het dorp verder gevraagd, helaas ook geen plek. Bij het vierde hotel zat een hele aardige receptioniste. Haar grootouders kwamen uit Nederland en omdat wij zo goed Engels spraken, wilde ze wel even op internet kijken wat de mogelijkheden waren. Zo gezegd zo gedaan en er bleken, op internet nog 10 kamers te zijn in het hostel waar Saf en Robin ook zaten, oftewel de eerste waar we het hadden gevraagd! Ik kan wel zeggen and now breaks my wooden shoe of zoiets! De receptioniste heeft vervolgens de boeking afgerond en betaald met mijn creditcard en voila een betaalde boeking voor een uurtje later! Wij hebben dus even rond gekeken in het dorp waar verder weinig te beleven viel. Na een klein uurtje terug gegaan naar het hostel waar dezelfde "mevrouw" achter de receptie zat. Ze kijkt, als een koe voor een nieuw hek, naar de boeking. Vervolgens zegt ze: Als jullie dit hier hadden geregeld had het goedkoper geweest. Vervolgens stonden er twee dierenartsen naast me met open mond en vol verbazing! Deze "mevrouw" had ons pakweg een uur geleden nog weggestuurd met het bericht dat er geen plaats was en nu had zij het goedkoper gekund? De meest politiek correcte uitdrukking ooit werd vervolgens gesproken door mevrouw M. Strijker: soms kun je beter niks zeggen, deze "mevrouw" weet niet beter. Maar goed we hadden wel een overdekt warm adres voor de nacht. Na een heerlijke maaltijd en een borreltje hebben we ons bed opgezocht.

De volgende ochtend was het weer ronduit slecht toen we wakker werden. de regen kwam behoorlijk hard naar beneden en tussen de bergen blijven de wolken dan nog eens extra lang hangen. We hadden wat activiteiten gepland rond Mt. Cook en deze stonden zo behoorlijk op de tocht. Na het ontbijt hebben we afscheid genomen van Saf en Robin, zij gingen voor een tweede maal naar Kaikoura om daar te gaan zwemmen met dolfijnen en te gaan whale watchen, wel zouden we nog meteen in Christchurch aan het einde van hun vakantie. Gezien het weer en de gezondheid van sommige hebben we besloten om niet te gaan wandelen bij het ijsmeer van de Tasman gletsjer. We zijn daarom doorgereden naar Glentanner waar we zouden gaan paardrijden langs het meer met uitzicht op Mt. Cook. Daar aangekomen bleek het weer onveranderd en Mt. Cook was nog steeds in nevelen gehuld en hebben we besloten om niet te gaan paardrijden. Dit gaf ons mooi de mogelijkheid om in Twizel even naar mijn ogen te laten kijken. Deze zijn namelijk vanaf Fox Glacier onophoudend geïrriteerd geweest en aan het tranen. Niet pijnlijk maar wel irritant en vermoeiend. Dit kostte alleen iets meer tijd dan vooraf gehoopt, lees:5 uur ongeveer. Wel hebben we in Twizel lekker geluncht wat ons, gezien de tijd, gelijk de mogelijkheid gaf om bij te praten met Marjon, voor de rest van onze reis op het zuidereiland zou zij ons vergezellen. Uiteindelijk zijn we laat in de middag vertrokken met zalf en druppels voor de ontstoken ogen. De plannen waren ivm de tijd wel iets aangepast waardoor we nu onderweg gingen naar Timaru, zodat we konden zien waar Marjon zich de laatste 1,5 jaar heeft opgehouden. Onderweg zijn we gestopt bij een zalm boerderij. Een leuke stop waar we zelf zalm hebben gevoerd. We hebben daar, voor weinig kan ik wel zeggen, 2 hele zalmen gekocht voor het afscheid maal van de rest. De reis naar Timaru verliep voorspoedig ondanks onze illegale verstekeling. Het huis van Marjon was prachtig en het Aerobed heerlijk, de eerste keer oogzalf overigens minder maar dat mocht de pret niet drukken.

De volgende dag werd de reis al vroeg ingezet richting Christchurch. Na twee uur, op de meest saaie weg van de vakantie, immer gerade aus, gereden te hebben kwamen aan in Christchurch. Hier woont Gabriel, de Franse vriend van Marjon. Bij hem zouden we twee nachten in de tuin camperen. Daar aangekomen eerst plannen gemaakt voor de middag en gegeten.

Na de lunch zijn Steph en ik naar Arthurs pass gereden. Een bergpas die oost en west met elkaar verbind ten noorden van de Alpen. Een mooie rit langs prachtige landschappen bracht ons uiteindelijk bij het dorp waar we bij de DOC twee geschikte wandelingen hebben uitgezocht. De eerste was bij de Otira gorge, deze lag aan de westkant van de pas. Een heftige weg bracht ons daar, maar de wandeling bleek qua tijd te lang en dus hebben we het gehouden bij wat foto's, onder andere van de Kea die op het parkeerterrein zat. Ik kom straks nog even terug op de Otira gorge dus onthoud deze naam.

We zijn vervolgens terug gereden naar de Devil's punchbowl. Een 131 meter hoge waterval. De wandeling er naar toe was een pittige. Ruim 300 traptreden en nog wat extra meters moesten overwonnen worden maar de waterval was het meer dan waard. Een mooie toevoeging aan het complete assortiment aan watervallen dat we inmiddels gezien hebben deze reis. Toen weer terug naar Christchurch waar we heerlijk zalm zouden gaan maken. Gezien de geringe opkomst ervoor gekozen om maar 1 van de zalmen te bereiden. Ik kan nu zeg hij was heerlijk en gelukkig hebben we de foto's nog.

Na ons tuin camper avontuur de volgende dag ontbeten met Mendy en Anna die naar huis zouden gaan. Aan al het goede komt een einde. Na het ontbijt afscheid genomen en onze reis naar Akaroa aangevangen. Akaroa ligt op het Banks peninsula en is een Franse nederzetting en een heel leuk kustplaatsje met een hoop natuur daarom heen. Twee dagen voor ons bezoek was het hier bijzonder slecht weer geweest waar wij nog heel wat littekens van zijn tegen gekomen. Denk hierbij aan kleine aardverschuivingen, modderstroompjes, kapot geslagen jachten etc. Maar het was inmiddels schitterend weer waardoor alles weer begaanbaar was.

In Akaroa aangekomen hadden we toch wat vertraging opgelopen en moesten we haast maken om onze nature cruise niet te missen. Jaja wederom een boot op om allerhande waterbeesten te spotten. De haven van Akaroa is een volgelopen vulkaan en veel rotsformaties laten duidelijk hun vulkanische oorsprong zien. Een mooi gezicht, zeker gezien het contrast met het blauwe zeewater. Uiteraard hadden we wederom geluk met de zeedieren. We kwamen een relatief grote groep van de zogenaamde hector's dolphins tegen. Dit is de kleinste en zeldzaamste dolfijn soort ter wereld. Die dolfijnen gaan nooit vervelen kan ik wel zeggen! Wat blijft het een geweldig gezicht om zulke speelse en leuke dieren te zien. Daarna zijn we langs een soort crèche voor zeehonden gevaren. Dit is niks meer dan een plas water tussen de rotsen waar de kleinste zeehondjes worden achter gelaten door moeders die op zee gaan jagen. Wederom een speeltuin van schattíge kleine diertjes die de grootste mannen doen smelten. Na de terugvaart, die soms best tekeer ging, nog even heerlijk geluncht, op een paradijselijk terras en terug naar Christchurch. Aldaar zijn we begonnen met het opruimen van onze camper, want deze moesten we de volgende dag alweer inleveren. Dit verliep voorspoedig en de koffers etc gingen nog redelijk gemakkelijk weer dicht. Voor ons heerlijke pizza diner sloten Saf en Robin zich weer bij ons aan. Zij zouden de volgende dag terugvliegen naar Nederland. Na het eten afgesproken om de volgende middag samen te gaan lunchen.

Na onze laatste camper nacht zijn we de camper in gaan leveren, dit verliep zonder problemen en we werden zelfs naar ons AirPort hotel gebracht. Nadat we onze kamer hadden betrokken zijn we per OV. Christchurch ingegaan voor de lunch met Saf, Robin en Marjon. Na wat vertraging kwamen we eindelijk aan. Helaas moesten Saf en Robin snel weg om hun auto in te leveren etc. Maar we hebben ze nog even gezien en gesproken en wij zien ze in Nederland vast weer. Na hun vertrek snel weg gegaan richting binnenstad van Christchurch. Dit was om twee redenen een bijzondere stad en een bijzonder bezoek. Reden een: deze stad is in 2011 voor een groot gedeelte verwoest door een aardbeving, 165 doden en ongeveer €25 miljard schade waren het gevolg. Wellicht kunnen sommige van ons zich de beelden van de instortende kathedraal nog wel herinneren. De stad is inmiddels wel opgeruimd maar het is een vreemd gezicht. Overal lege kavels tussen de gebouwen, hele lege gebouwblokken die onbegaanbaar zijn geworden en half ingestorte gebouwen vormen nu de binnenstad van Christchurch. Daar tussen door is echter herstel zichtbaar er is bijvoorbeeld een ReStart mall hierin zijn winkels gevestigd, naast de oude mall, in containers. Daarnaast wordt overal gewerkt aan de wederopbouw. De mensen van Christchurch willen duidelijk hun stad terug en zijn daar hard voor aan het werk.

Het tweede reden dat dit bezoek bijzonder is geworden is door een schilder. Jaja ook deze cultuurbarbaar begint geïnteresseerd te raken in cultuur. Dankzij ome Cees en Trijntje Boes ben ik samen met Steph en Marjon een klopjacht begonnen naar werken van Petrus van der velden. Deze schilder heeft in een ver verleden op Marken gewoond en heeft daar een aantal prachtige schilderijen gemaakt. Later is hij geëmigreerd en heeft zich in Christchurch gevestigd. Hij is daar ook overleden en veel van zijn stukken zijn dan ook in NZ gebleven. Veel van zijn werk is in eigendom van the Christchurch art gallery. Helaas zijn ook zij slachtoffer geworden van de aardbeving en is het complete gebouw waar zij in gevestigd waren onbegaanbaar geworden. Wonderwel is geen enkel kunstwerk onherstelbaar beschadigd tijdens deze ramp. Dus ook de werken van van der velden niet. Helaas is het ons niet gelukt om zijn werk te zien. De verzekeringsmaatschappij heeft de gallery verboden om stukken uit het gebouw te halen ivm klimaattechnologie en de stad verbied hen om mensen in het gebouw te laten. Helaas dus geen resultaat, maar Ome Cees ik ben misschien wel wat dingen te weten gekomen. Ik heb namelijk bijna een uur gesproken met een van de medewerkers van de gallery in hun tijdelijke expositieruimte. Ik kom er als ik terug ben zeker nog op terug. Vergeet ik bijna nog te melden dat zijn werk van de Otira gorge, waar wij ook naartoe zijn geweest, misschien wel zijn beste is volgens de NZ kenners.

Uiteindelijk hebben we nog een paar uur daar gelopen in en rond het centrum. Vervolgens terug gegaan naar Marjon. Inmiddels had ze haar ouders opgehaald van het vliegveld. Zij gaan nu dit prachtige land verkennen. We waren wel wat zenuwachtig, want als alles goed was gegaan had Marjon kaartjes voor ons gekocht voor de Rugby wedstrijd van die avond, en ja dit was gelukt. Die avond gingen Steph en ik naar een SuperRugby (soort champions league) wedstrijd: Crusaders vs. Stormers. De Crusaders komen uit Christchurch en ik heb dus nog even een muts daarvan gekocht zodat we niet helemaal uit de toon zouden vallen. Voor de wedstrijd was er een optocht van ridders te paard op het veld, wat het voor Steph extra leuk maakte. Maar wat een vette sport zeg! Echte mannen, spijkerharde tackles en ook echte blessures. Vlak voor ons op het veld schoot iemands schouder uit de kom. De speler had uiteraard pijn, maar de schouder werd goed gezet, een zak ijs erop gelegd en lopend naar de bank voor verdere verzorging. Ik moest ineens aan Cristiano Ronaldo, de stervende zwaan, denken als hem zoiets zou overkomen zou er een trauma helikopter ingevlogen worden om hem van het veld te dragen. Wat een verschil. Uiteindelijk na een 3-13 achterstand wonnen de Crusaders uiteindelijk nog met 14-13 een spannende pot dus maar iemand moet de regels nog maar eens aan ons uitleggen.

Marjon en Gabriel kwamen ons na afloop ophalen en we hebben samen nog een biertje gedronken. Daarna hebben zij ons naar ons hotel gebracht. Nu moesten ook wij afscheid van ze nemen aangezien we de volgende morgen naar Auckland zouden vliegen om daar de laatste dagen van onze vakantie door te brengen. Vanaf deze plaats nogmaals Bedankt en Merci, Marjon en gabriel, voor de gastvrijheid en gezelligheid we zullen jullie best een beetje missen.

De volgende morgen was het heel vroeg dag. De vlucht naar Auckland vertrok volgens planning om 06:30 uur en verliep naar wens. Iets voor schema om 07:41 landde we in Auckland waar we aan de laatste korte etappe van onze vakantie konden beginnen. Eerst hebben we de auto voor de komende dagen opgehaald. Deze Nissan sunny, uit hetzelfde bouwjaar als Steph en ondergetekende, deed bij Steph nogal wat herinneringen terugkomen uit het verleden. Het is, tot nu toe, een prima wagentje moet ik zeggen. Al moet daarbij gezegd worden dat ik na onze camper waarschijnlijk ook een paard en wagen prima vind rijden.

Al met al zijn we snel naar het tropische noorden gaan rijden. Russell in the Bay of Islands was onze eindbestemming. Na ongeveer 1,5 uur sloeg bij ons de vermoeidheid van de reis en de dag toch wel toe en zijn we even gestopt om een uiltje te knappen. Na ons heerlijke dutje zijn we verder gereden naar het noorden. Na een lunch in Whangarei zijn we via een autopond in Russell aangekomen. Hier stond onze cabin helemaal klaar, alleen viel het weer wat tegen. Daarom besloten om de volgende dag, vanmorgen dus, toch nog een laatste avontuur te gaan beleven. Een cruise door de Bay of Islands. Vervolgens het gebruikelijke ritueel, koken, eten, afwassen, douchen en naar bed.

Vanmorgen om 09:00 uur wachtte onze vierde catamaran van de vakantie voor onze laatste boottocht van deze vakantie (waarschijnlijk). Het was inmiddels schitterend weer en dat gaf de burger moed. Eerst gekeken bij 2 cruise schepen die hier voor anker liggen, toen 500 meter verderop de vierde dolfijnsoort van deze vakantie opdook, de bottlenose Dolphin. Deze grote dolfijnen bleven rond onze boot hangen en toen we wegvoeren naar open zee gaven zij een prachtige springshow weg. Na de dusky Dolphin, orca, hector's Dolphin kan nu dus ook de bottlenose van ons lijstje worden afgestreept wat een geluk en wat een genot om dit allemaal te mogen meemaken. Aan het einde van de baai is een rotsformatie te vinden met een groot gat erin. The hole in the rock. Bij goed weer kunnen schepen hier doorheen varen, en je raadt het al wij hadden wederom geluk. Het weer was goed en de kapitein dapper dus we gingen. Weer een ervaring rijker. Op de terugweg zijn we nog gestopt op een van de onbewoonde tropische eilandjes in de baai. Een heerlijke uurtje hebben we daar bij het strand gelegen in het zonnetje. Vervolgens weer terug maar dit keer naar paihia. Het stadje aan de andere kant van de baai. Een leuk dorpje waar we heerlijk hebben gegeten en gedronken. Iets verderop in het treaty house is ooit de vrede getekend tussen de Maori en de Britse kroon. Helaas konden we niet naar binnen aangezien er twee cruiseschepen voor ons stonden maar toch we zijn er geweest. Om terug te komen in Russell hebben we de Ferry genomen die ons na een tochtje van 15 minuten weer veilig aan land heeft gebracht. Daar wachtte ons als afsluiter nog een verrassing. Iemand had namelijk net een gestreepte merlijn aan wal gebracht. Deze zwaardvis werd nu gewogen om te kijken of hij de grootste van het jaar was, dit was hij niet maar met 88 kilo schoon aan de haak vond ik hem fors. Inmiddels is het kwart over 12 en ruim bedtijd. De volgende keer dat ik hier wat op kan zetten zijn we waarschijnlijk onderweg naar Nederland of al terug. Ik wil iedereen bedanken voor het lezen van onze verhalen en voor de reacties, wij hebben het fantastisch gehad en ik hoop dat een ieder er op deze manier een beetje van heeft mee kunnen genieten. Laat het ons even weten als je onze foto's wil komen bekijken. Iedereen is welkom, ik waarschuw een ieder wel van te voren om hier een kleine dag voor te reserveren! We hebben tot op heden namelijk 1,5 uur aan film opnames en 1318 foto's gemaakt en nog wat meer op telefoons en Ipad. Jullie horen van ons! Ik ga slapen tot horens en bedankt!!

Groetjes,

Stephany en Jeroen